اللهم انی اسئلک من جمالک باجمله و کل جمالک جمیل

و امروز دارم برایت سخن
سخن ها از آن روزگار کهن
زمانیکه او گفت و ما گل شدیم
پس از آن به فرمان عادل شدیم
گلش را سرشت و سرشت و سرشت
و انسان پدید آمد از خاک زشت
به دل ها دو خط یادگاری نوشت
و آدم فرود آمد اندر بهشت
به دل عشق و مردی امانت گذاشت
سر سوزنی هم خیانت گذاشت
بر اطرافیان کرد فرمان سجود
بر آن بهترین شاهکار وجود
همه سجده کردند بی اختیار
ولی یک نفر بود در آن دیار
که محتاج بود و پر از درد بود
بهار دلش ز آدمی زرد بود
و او کرد ضجه که ای بهترین
که را خلق کردی در این سرزمین
بشر آن گل بی خزان تو نیست
تو می دانی او همزبان تو نیست
خدا گفت او محرم راز ماست
بشر بهترین پرده ساز ماست
تو از آتشی او از خاک و گل است
تو از عقل گویی و او از دل است
بر او سجده کن تا زمان دیر نیست
کسی جز خودم از تو دلگیر نیست
تو خوب منی توبه کن بازگرد
که بخشیم ما هرکه شد روی زرد
ولی حرف شیطان یکی بود و بس
و دشت دلش پر شد از خار و خس
از آن خار و خس کینه آمد پدید
خدا هم در آن ساز و کاری ندید
و ابلیس را از خودش دور کرد
دو چشم یقین را بر او کور کرد
ز حق فرصتی خواست ابلیس زشت
که نفرین کند بر بشر در بهشت
و نفرین شیطان به انسان گرفت
پس از آن ز ابلیس فرمان گرفت
به فرمان او خورد آن ناصواب
زمین شد بر او جایگاه عذاب
زمین نیست از جنس و خورشید و ماه
زمین بغض سردی است از جنس آه
همان آه سردی که ابلیس کرد
زمین را ز اشک خودش خیس کرد
و دریا پدید آمد از اشک او
زمین نیست چیزی به جز رشک او
ز داغ دلش آه گرمی کشید
کویر و بیابان از آن شد پدید
از اول در این دیر ما نور بود
سیاهی و شب از جهان دور بود
سیاهی و زشتی ز ما شد درست
زمین از جنایات ما گشت سست
ز سستی به دور خود و تیر گشت
شب آمد و روز از جهان سیر گشت
و من دارم از تو شکایت خدا
که شیطان براندی و او شد جدا
غم و درد دل با من آغاز کرد
جهان را به آهش پر آواز کرد
مگر خود نگفتی به انسان رذل
که ما اهل وصلیم نی اهل فصل
خدا بنده ای راندی اقرار کن
مگو خاک پاک است انکار کن
خدا بنده ات خاک پا خورده است
بگرد و ببین که کجا مرده است
خدا درد دادی و درمان بده
به گرداب دنیا تو پایان بده
خدا روح تو غرق شد در گناه
به نامت پنا ه و پناه و پناه
خدا ظلم شیطان به انسان گرفت
که ابلیس انسانیت جان گرفت
خدا هم ز ما سخت دلگیر شد
از این حرف ها او ز ما سیر شد
سخن کم کنم بهترین پاک ما
بهشتت بکن بعد از این خاک ما

سید محمد کارگر

خیلی این شعرو دوس دارم. نمی خواستم بذارمش اینجا، دوستی (آجی) تحریکم کرد!
به بیت آخر که رذالت انسان رو به رخ می کشه خیلی توجه کنین!!
همین