اول شخص مفرد

کاش از خاکی سفر نگزیدمی
همچو خاکی دانه ای می چیدمی
چون سفر کردم مرا ره آزمود
زین سفر کردنم ره آوردم چه بود؟
کاش سفر نمی کردم. کاش می ماندم. کاش نادان می ماندم. من را چه به قدم گذاشتن در راه ناشناخته؟ من را چه به رسالت؟ من را چه به لیاقت؟
اما حال چه... مغرور نباشم به لیاقتم؟ به رسالتم؟ به خاک بسپارمش؟ مگر می شود... می شود؛ ولی من که نمی توانم... من که اهل جا زدن نیستم. من که نالایق نیستم. باید به مقصد برسم. باید برقصم. باید تانگو برقصم. من خسته نیستم. من به دنبال ره آوردم!


کودک درونم شرور است. با لباس قرمز. مواظب کارهایش نیست. مدام خودش را مجبور به معذرت خواهی می کند. سر و صدا می کند. شلوغ می کند. با صدای بلند می خندد. بلند بلند آواز می خواند. ساده دل است. فکر می کند. دل می بندد؛ رها نمی کند!
ولی من ارغوانی پوشیده ام! انگار دور شده ایم از همدیگر! انگار باید من هم قرمز بپوشم